A integración non se pode facer por armas, a integración haina que facer por sistemas, sexa o que sexa quen os utilice. Así que faltan cousas nese cadro...
Nunha situación real, a infantería axudada de designadores láser, podería indicar á forza aérea cales obxectivos atacar. E iso non ven reflexado no cadro.
Tampouco ven reflexada a situación na que un satélite comunica as súas observacións a un centro de mando en terra e éste reenvía os datos ós avións en misión.
Nin cando un helicóptero de recoñecemento da Armada envía video en tempo real ós avións de ataque que están varias millas por detrás.
Con esto pretendo dicir que a integración non se fai en torno a un sistema centralizado, sexa un avión, sexa un barco, a integración debe ser completa nas tres ramas, cos mesmos sistemas de comunicación, os mesmos códigos, os mesmos calibres, os mesmos procedementos, para que todos poidan apoiar a todos. Esta é a doctrina norteamericana, a chamada Network-Centric Warfare(NCW), onde un avión co radar apagado pode ve-lo mesmo que un AWACS a 300 millas a través dun sistema de rede de comunicacións no campo de batalla, que lle indica, gracias ó radar dunha fragata, onde está un buque que hai que afundir.
Neste gráfico se explica a diferencia co séu clásico gráfico de recepción de información. Na actualizade tendemos a que esas frechas unívocas que vostede coloca sexan bidireccionais, o mesmo que da información, tamén a recibe, e viceversa. E non se limita á forza aérea, senón tamén ó exército e á Armada. Todos dan información, e todos a reciben.
O sistema de armas pasa a un segundo plano, como integrante dunha rede de información no campo de batalla.
Mire a idea na wikipedia, no departamento de defensa americano, no australiano ou en calquera dos ministerios de defensa da OTAN.
Así, o pod ECM ou o misil non se integrarán no avión de caza polo feito de que se poida facer ou porque acade maior potencia, senón porque sirvan ou non á doutrina de interoperabilidade da NCW.
Un saúdo.
